این خبر رو تو تابناک دیدم:
«زن باردار 24 ساله در يكي از شهرهاي استان هرمزگان که جمعه شب هفته گذشته به علت درد معده به تنها بیمارستان این شهرستان مراجعه کرده بود، به دلیل نبود پزشک شیفت و کوتاهی پرستاران در زمان پخش مجموعه تلویزیونی فاصله‌ها پس از رفتن به کما ظهر پنج‌شنبه 21 مرداد جان خود را از دست داد.»
***
تجربه اول:
یادم هست دانشجو که بودم یکی از دوستان رو برده بودیم بیمارستان. همون موقع یه پیرمرد روستایی رو که به شدت حالش خراب بود، آورده بودن بیمارستان. دیدن ضجه ها و التماس های دخترهاش واقعاً دلخراش بود. گر چه می شد حدس زد که پیرمرد مردنیه. اما دیدن پرستارهای بی خیال در حال گفتن و خندیدن و حرفای خاله زنکی زدن و اینکه پزشک حتی زحمت اومدن به بالین مریض رو هم به خودش نداد، هنوز هم تلخ و دردناکه.
تجربه دوم: عموم تصادف کرده بود و حتی احتمال مرگش می رفت. دکتری که باید عملش می کرد تا 5/1 میلیون زیرمیزیش رو نقد ندادیم عملش نکرد. همون موقع زنی که برا وضع حمل مشکل حاد داشت رو هم آورده بودن بیمارستان. زنه روستایی بود و فقیر. دکتره بو برد که پولی در کار نیست، حاضر نشد طفلک رو عمل کنه. با اون همه پول زیرمیزی عملش عمو رو بدتر کرد، تا اینکه یه جای دیگه پیش یه دکتر واقعی (یه آدم شریف) عملش کردی و خوب شد.
تجربه سوم:
اصفهان بودم. کتفم در رفت. رفتیم یه بیمارستان دولتی که نزدیکترین بیمارستان به محل اقامت مون بود. با کتف در رفته ده بیست دقیقه ما رو فرستادن دنبال پرونده تشکیل دادن و این مسخره بازیای اداری. دیدن یه سرباز بیچاره که از درد ناله می کرد و یکی دو ساعت بود دکتری بالا سرش نیومده بود و یه زن مسن عشایری که علی رغم التماس فامیل هاش هیچ دکتر و پرستار ازشون وارسی نمی کرد، حال آدم رو بد می کرد. نیم ساعتی علافمون کردن و هر چی من و دوستی که همرام بود پیگیری کردیم دکتری برا معاینه یا جا انداختن کتفم پیدا نشد. دل رو زدم دریا و خودم جاش انداختم. واسه کاری که نکردن نزدیک بیست هزار ازمون گرفتن!
تجربه چهارم:
داداشم رباط صلیبی پاش پاره شده. حقوق ماهانش حدود 350 تومن در ماهه. این دور و برا فقط یه متخصص ارتوپد سطح اول هست که عملش کنه. اونم گفته اگه داری 3 میلیون بدی تا عملش کنم! این مدت یه کم دستمون خالی شده بود و ما توان کمک بهش رو نداشتیم، مونده چه خاکی تو سرش بریزه تا بتونه عمل کنه.
***
البته تا حدی قابل درک هست که دستمزدهای پایین و وضع بی سر و سامان سیستم بهداشتی و پزشکی کشور تا حدی بر این رفتارهای پزشکا تاثیر گذاره، اما دلم می خواد از بعضی از دوستان وبلاگستانی که به نوعی با سیستم پزشکی و بهداشتی مرتبط هستن بپرسم:
اصولاً چیزی با عنوان وجدان و شرافت پزشکی هم تو ایران باقی مونده؟
«زن باردار 24 ساله در يكي از شهرهاي استان هرمزگان که جمعه شب هفته گذشته به علت درد معده به تنها بیمارستان این شهرستان مراجعه کرده بود، به دلیل نبود پزشک شیفت و کوتاهی پرستاران در زمان پخش مجموعه تلویزیونی فاصله‌ها پس از رفتن به کما ظهر پنج‌شنبه 21 مرداد جان خود را از دست داد.»
***
تجربه اول:
یادم هست دانشجو که بودم یکی از دوستان رو برده بودیم بیمارستان. همون موقع یه پیرمرد روستایی رو که به شدت حالش خراب بود، آورده بودن بیمارستان. دیدن ضجه ها و التماس های دخترهاش واقعاً دلخراش بود. گر چه می شد حدس زد که پیرمرد مردنیه. اما دیدن پرستارهای بی خیال در حال گفتن و خندیدن و حرفای خاله زنکی زدن و اینکه پزشک حتی زحمت اومدن به بالین مریض رو هم به خودش نداد، هنوز هم تلخ و دردناکه.
تجربه دوم: عموم تصادف کرده بود و حتی احتمال مرگش می رفت. دکتری که باید عملش می کرد تا 5/1 میلیون زیرمیزیش رو نقد ندادیم عملش نکرد. همون موقع زنی که برا وضع حمل مشکل حاد داشت رو هم آورده بودن بیمارستان. زنه روستایی بود و فقیر. دکتره بو برد که پولی در کار نیست، حاضر نشد طفلک رو عمل کنه. با اون همه پول زیرمیزی عملش عمو رو بدتر کرد، تا اینکه یه جای دیگه پیش یه دکتر واقعی (یه آدم شریف) عملش کردی و خوب شد.
تجربه سوم:
اصفهان بودم. کتفم در رفت. رفتیم یه بیمارستان دولتی که نزدیکترین بیمارستان به محل اقامت مون بود. با کتف در رفته ده بیست دقیقه ما رو فرستادن دنبال پرونده تشکیل دادن و این مسخره بازیای اداری. دیدن یه سرباز بیچاره که از درد ناله می کرد و یکی دو ساعت بود دکتری بالا سرش نیومده بود و یه زن مسن عشایری که علی رغم التماس فامیل هاش هیچ دکتر و پرستار ازشون وارسی نمی کرد، حال آدم رو بد می کرد. نیم ساعتی علافمون کردن و هر چی من و دوستی که همرام بود پیگیری کردیم دکتری برا معاینه یا جا انداختن کتفم پیدا نشد. دل رو زدم دریا و خودم جاش انداختم. واسه کاری که نکردن نزدیک بیست هزار ازمون گرفتن!
تجربه چهارم:
داداشم رباط صلیبی پاش پاره شده. حقوق ماهانش حدود 350 تومن در ماهه. این دور و برا فقط یه متخصص ارتوپد سطح اول هست که عملش کنه. اونم گفته اگه داری 3 میلیون بدی تا عملش کنم! این مدت یه کم دستمون خالی شده بود و ما توان کمک بهش رو نداشتیم، مونده چه خاکی تو سرش بریزه تا بتونه عمل کنه.
***
البته تا حدی قابل درک هست که دستمزدهای پایین و وضع بی سر و سامان سیستم بهداشتی و پزشکی کشور تا حدی بر این رفتارهای پزشکا تاثیر گذاره، اما دلم می خواد از بعضی از دوستان وبلاگستانی که به نوعی با سیستم پزشکی و بهداشتی مرتبط هستن بپرسم:
اصولاً چیزی با عنوان وجدان و شرافت پزشکی هم تو ایران باقی مونده؟
1 نظر:
از توضیحتون ممنونم. اینها همه تجربیات واقعی بود برای تلنگری به کسی که ممکنه این مطلب رو بخونه
ارسال یک نظر