اقیانوس ناآرام و ژاپنی های متفاوت با ما

دیشب از دیدن تصاویر سونامی وحشتناک ژاپن در شبکه های خبری حیرت زده شده بودم. گویی اقیانوس آرام آرامشش را از دست داده بود و خشمگین به ژاپن حمله ور شده بود تا به آدمی ثابت کند طبیعت همیشه می تواند سرکش و رام ناشدنی باشد.
دیدن اتوبوسها، کامیونها و کشتی هایی که چونان اسباب بازی کودکان در آب این سو آن سو می شدند به همراه تصاویر ساختمانهای بلند توکیو که در اثر زلزله تکانهای هولناکی را تجربه می کردند، جداً حیرت انگیز بود.
اما از اینها جالب تر دیدن پلی بود که استوار و محکم در مقابل سیل وحشتاک و زلزله بی مانند ژاپن دوام آورده بود و در حالی که کامیونها و کشتی های اسیر در چنگ دریا به ستونهایش می خوردند و از زیرش می گذشتند، عبور و مرور از روی آن جریان داشت و آسیبی ندیده بود. یا دیدن آسمانخراش هایی که در برابر آن زلزله مهیب تاب آورده بودند و تنها تعدادی خراش برداشته بودند موجب تحسین و شگفتی بود. با خودم می گفتم اگر مهندسین ژاپنی مهندس هستند مال ما چه هستند (قضیه پل جانبازان رشت یادتان هست؟).
کشته شدن انسانها به هر حال ناراحت کننده و موجب افسوس است، اما تعداد کشته های این فاجعه حتی در مقابل کشته های روزانه جاده های ما هم چندان عدد بزرگی نیست.
آنچه بیش از همه موجب به چالش کشیده شدن ذهن من می شد این موضوع بود که ما هم بر روی گسل زلزله زندگی می کنیم. تا حالا چندین بار ساختمان های تهران بدون هیچ زلزله یا محرک خارجی دیگری خود به خود فرو ریخته اند، اگر خدای نکرده زلزله ای با قدرت نصف این در تهران ما بیاید چه فاجعه ای رخ خواهد داد؟
ما هم مثل ژاپنی ها نیروگاه هسته ای داریم (البته نیمه تمام). این نیروگاه درست در نزدیکی دریاست و از فناوری ناایمن روسی در آن استفاده شده. اگر خلیج فارس هم روزی همچون اقیانوس آرام برآشوبد، چه فاجعه ای رخ خواهد داد؟
برای دیدن برخی از تصاویر این فاجعه اینجا و یا اینجا را ببینید