علی کوچولو بخشی از نوستالژی کودکی ما فرزندان انقلاب است. آن سالها که پدرهایمان همیشه جبهه بودند و مادرهایمان اشکشان لب مشکشان بود و بازی ما تنفگ بازی بود. با انگشتهایی که به شکل کلت می گرفتیم و «درررررررر... کشتمت. جر نزن! کشتمت!» و بعد احتمالاً یک توپ لاستیکی و آنقدر دویدن تا نفسی نمانَد. حالا یکی که نمی دانم کیست شرح حال این علی کوچولوها را به زیباترین شکل ممکن خوانده. این نماهنگ فوق العاده را از صدای آمریکا دیدم. بخشی از ترانه:
علی کوچولو، دیگه کوچیک نیست،
سرِ راهشه یه تابلوی ایست
یه دانشجوی ستاره داره،
دست از رؤیاهاش برنمی داره
باباش تو زندونه،
علی با مردم تو میدونه،
یه سرودو می خونه،
سر اومد زمستونه،
پیرهنش غرقِ خونه...
تموم می شه کارِ علی
تو دلِ یه گورِ جعلی.
وای،
وای،
وای...
دنلود فیلم «علی کوچولو دیگه کوچیک نیست!»
0 نظر:
ارسال یک نظر