1- فاقد هر گونه قرارداد کار مدونی هستند و هر زمان که کارفرما به هر دلیل نامعقولی تصمیم بگیرد، شغل خود را از دست خواهند داد.
2- این نیروها در بدترین شرایط کاری به سر می برند و اکثریت مطلقشان (منهای افراد دارای روابط) در روستاهای دورافتاده و شرایط نامناسب کاری ،که نیروهای رسمی حاضر به کار در چنان نقاطی نیستند، به کار گرفته می شوند.
3- معلمین حق التدریس حدود 180 تا 200 هزار تومان حقوق می گیرند و تازه این حقوق از اواخر دولت قبل تا این حد افزایش یافته. پیشتر 40 تا 50 هزار تومان کلِ حقوق شرم آوری بود که به نیروهای حق التدریس پرداخت می شد. وقتی خط فقر رسمی در ایران (600 هزار تومان حقوق ماهیانه) را لحاظ کنیم بهتر می توانیم شرایط فجیع زندگی این افراد را درک کنیم (حقوق این معلمین 3/1 مبلغ مشخص کننده خط فقر است).
4- حقوق ناچیز این پرسنل هر چند ماه یکبار و حتی گاهی با گذشت یکسال پرداخت می شود و آنهم به صورت ناقص! ظرف چند ماهی که حقوق معلمین حق التدریس پرداخت نمی شود زندگی این افراد از چه محلی باید تامین شود؟
با توجه به موارد فوق دو مسئله بسیار قابل تامل وجود دارد:
الف) وزارت کار و امور اجتماعی بی شرمانه چشمش را بر روی این تضعیع ظالمانه حقوق شغلی 53000 نفر از نیروی کار بسته است.
ب) وزارت آموزش و پرورش مسئول آموزش کودکان این سرزمین است و درخت فرهنگی که قرار است به وسیله این وزارتخانه بارور شود ریشه در سوء استفاده از حقوق انسانها و ظلم دارد. چنین فرهنگی چه میوه ای می تواند داشته باشد؟
0 نظر:
ارسال یک نظر