از فرادست انگار، اتولی می آمد
حسّ آسایش از آن می بارید
بوی شیرینی و پیتزا و پلو می آمد
تِمِ موسیقی تندی، کوچه را پر کرد
در افق
کاخی از جنس بلور
دیده را غرقهٔ حیرانی کرد
همصدای مرد نان خشکی فروش
کسی از دور
قصه ای گفت و گذشت:
« فکر باطل نکنیم
آرزوهای بزرگ، وارد دل نکنیم»
0 نظر:
ارسال یک نظر