رقص

دیشب عروسی پسر خاله ام بودم. حیاطی بزرگی دارند که خوراک عروسی است. مهتر(مطرب) توشمال (سرنا) می زد. حلقه کوچکی دستمال بازی (رقص لری) می کردند. ارگ آوردند و مهتر بساطش را جمع کرد. شلوغ شد و تعداد رقاصان به سرعت افزایش پیدا کرد. شاید این یکجور سنت گرایی کور باشد ولی من توشمال زدن پیرمرد سبیلو را به شلوغکاری جوانهای فکلی که جانشینش شدند ترجیح می دادم. یک جوری واقعی تر و طبیعی تر به نظر می رسید؛ مثل وقتی که توی ذهنتان قالی دستبافت را با قالی ماشینی مقایسه می کنید.

به هر حال به خودم جرات دادم و برای اولین بار رقصیدم(رقص محلی البته). دستمال بازی بازی رنگهاست.دستمالهایی از رنگهای مختلف در دستان مردمانی که خوشبختانه بر خلاف شهرهای سنتی در پوشش شان محدودیت رنگ ندارند (البته بیشتر زنها). مهمترین اصل در رقص هارمونی است. باید بتوانی با بقیه رقصندگان هماهنگ باشی. اول کار کمی سخت است اما دیشب تجربه کردم که قابل یادگیری است (مخصوصاً اگر آدم کنار دو دائیش که خوب می رقصند باشد). از شاباش هم خبری نیست چون به یک جمعیت چندده نفر که نمی شود شاباش داد (مگر اینکه بیل گیتس باشید).

عکس

***

خارج از دستور: بلاگر واسه من عکس آپلود نمی کنه اگه کسی می دونه چه جوری می شه مشکلش رو حل کرد ممنون می شم بهم بگه.