درباره ناآرامی های خوزستان

عقلای قوم بارها و بارها به حکومت تذکر دادند که اینقدر پا توی کفش عربها نکنید، اینقد در لبنان و عراق و بحرین و لبنان و عربستان و یمن دخالت نکنید. اما متاسفانه سران دولت و حکومت ما دخالت در کلیه کشورهای دنیای اسلام را حق مسلم خود می دانند. اما آنچه بسیاری از پایتخت نشینان ما بدان توجه نمی کنند این است که ایران صدها هزار شهروند عرب دارد که اتفاقاً این شهروندها ساکن مناطقی هستند که بیشترین سرمایه کشور (نفت، گاز و پتروشیمی) از آن تامین می شود.
متاسفانه این روزها بسیاری از شهرهای خوزستان از جمله اهواز، شادگان، حمیدیه و ... دستخوش شورش اعراب شده. من از منابع زیادی در استان شنیده ام که از مدتی پیش دولت عربستان با شارژ مالی و تبلیغاتی، شیوخ عرب را به ایجاد شورش و ناآرامی تشویق کرده. همچنین شبکه هایی مثل العربیه هم با خبرهای جهت دار سعی در شدت بخشیدن به این ناآرامی ها دارند. بدیهی است همانطور که کشور ما به خود حق می دهد تا این حد وارد مسائل داخلی اعراب بشود، جیب های پر پول اعراب و داشتن نسبت های قومیتی آنها با عرب های ایرانی می تواند عاملی برای ایجاد ناامنی در خوزستان شود و متاسفانه با روند فعلیِ عملکردِ دولتمردان ما، رفتارشان زیاد هم غیرمعقول نیست.
همچنین با وجود نابسامانی های سیاسی، بالا بودن میزان فقر و بیکاری در میان اعراب خوزستان، رفتارهای تبعیض آمیز و گاهی توهین های ما عجم ها نسبت به این شهروندان ایران (مثلاً صحبت های آقای خیابانی در طول مسابقات آسیایی یادتان هست؟) نیز از سایر عواملی هستند که سبب تشویق مردم عرب به ایجاد ناآرامی می گردد.
شکی نیست که دولت دیر یا زود این شورش ها مهار خواهد کرد، اما در این میان عده ای بیچاره جان خود را از دست خواهند داد. تا همین جای کار هم تعدادی از جوان های عرب و ماموران انتظامی و امنیتی خوزستان کشته شده اند.
به هر روی اگر قرار است این مشکل در دراز مدت حل شود باید بدانیم:
1- شهروندان عرب ایرانی به عنوان بخشی از جامعه ایرانی مورد احترام باشند و از گفتن اراجیفِ نژاد پرستانه ی ضد عربی خودداری شود.
2- هر زمان دولت مرکزی در ایران دچار ضعف شود (مثل امروز که به قلع و قمع نخبگان، سیاسیون، خبرنگاران، استادان دانشگاه و غیره مشغول است) شورش های قومیتی افزایش خواهد یافت. پس بهترین راه پیشگیر پرهیز از دیکتاتوری و در نتیجه نارضایتی مردم است.
3- دخالت بیهوده کشور ما در کار کشورهای همسایه اقدام متقابل آنها را سبب خواهد شد که همین مورد فعلی یک نمونه اش است. بهتر است از ماجراجویی پرهیز شود!
موارد زیاد سیاسی و اجتماعی دیگری نیز وجود دارد که برای حل بحران و پیشگیری از چنین شورش های قومیتی موثر خواهد بود، اما کو گوش شنوا؟!
به هر روی امیدوارم این بحران هر چه زودتر عاقلانه و با کمترین خشونت مهار شود!