مجلس طرحی را تصویب کرده که با ادغام دو سازمان ملی جوانان و تربیت بدنی «وزارت ورزش و جوانان» تشکیل خواهد شد.
در این مدت دولت تبلیغات گسترده ای را علیه این طرح به راه انداخت. اعتراض فدراسیون ها، مصاحبه های مقامات دولتی و تبلیغات دوستان صدا و سیمایی دولت از جمله روشهایی بود که برای وادار ساختن نماینده ها به عقب نشینی از این طرح انجام شد. اما چرا باید دولت تا این حد مخالف باشد؟
این امر چند جنبه می تواند داشته باشد. یکی اینکه در حال حاضر بسیاری از این سازمانهای منفک از وزارتخانه ها، حیات خلوت برخی از مقامات است. به ويژه تربیت بدنی که پولهای بی حساب و کتاب زیادی در آن رد و بدل می شود. وقتی به ارقام نجومی که در فوتبال رد و بدل می شود و فهرست هیئت مدیره بسیاری از باشگاه های دولتی (که متشکل از حلقه ی دوستان و نزدیکان مدیران ارشد دولت هستند) نگاهی بیندازید، درخواهید یافت که منافع بسیاری به خطر خواهد افتاد.
همچنین اهرمهای سوال، استیضاح و رد صلاحیت که نمایندگان مجلس در مقابل وزرای کابینه دارند دلیل دیگری بر این ماجراست. بدیهی است این طرح به نوعی مستلزم محدودیت اختیارات رئیس دولت درباره انتصابات و عملکرد این دو سازمان و وادار ساختن دولت به پذیرفتن نظارت مجلس است و این همان عاملی است که در سالهای اخیر دولت و به ویژه رئیسش از آن گریزان بوده اند. پس مقاومت دولتی ها از این منظر نیز به خوبی قابل درک است.
دلایل آشکار و نهان زیاد دیگری نیز می توان برای این موضوع یافت، اما به نظر من مهمترین این دلایل ترس دولت و رئیس آن از نظارت مجلس با اهرمهای قانونی مربوط به وزارت خانه هاست.
آیا این کار مثبت است؟ به نظر من با توجه به صرفه جویی که این کار می تواند موجب شود این عمل بسیار می تواند مثبت باشد. وقتی متمرکز شدن فعالیت دو سازمان همسو به علاوه نظارت بهتر مجلس بر این سازمانها را در نظر بگیریم درخواهیم یافت که در واقع این طرح بسیار خوب و مفید است.
آیا کار این طرح تمام است؟ با توجه به اینکه شورای نگهبان طی سالهای اخیر نشان داده که به هر قیمتی به عنوان اهرم فشار حامی دولت عمل می کند، بعید است مصوبه مجلس در شورای نگهبان رأی بیاورد. بنابراین تداوم مسیر بسته به پایداری مجلس خواهد داشت. اگر مجلس بر تصویب طرح پافشاری کند و طرح به مجمع تشخیص مصلحت فرستاده شود (و البته مشمول حکم حکومتی نشود) این طرح امکان تأیید زیادی خواهد داشت، چرا که مجمع با عملکردش نشان داده بسیار مشتاق به کنترل قانون گریزی های دولت و برنامه گرا تر شدن آن است.
اما حتی این کار نیز نمی تواند خاتمه بازی باشد، چرا که به احتمال زیاد دولت مثل سایر طرح هایی که با آن مخالف بوده، تلاش خود را برای اجرایی نشدن و طولانی شدن اجرای طرح به کار خواهد بست.
در این مدت دولت تبلیغات گسترده ای را علیه این طرح به راه انداخت. اعتراض فدراسیون ها، مصاحبه های مقامات دولتی و تبلیغات دوستان صدا و سیمایی دولت از جمله روشهایی بود که برای وادار ساختن نماینده ها به عقب نشینی از این طرح انجام شد. اما چرا باید دولت تا این حد مخالف باشد؟
این امر چند جنبه می تواند داشته باشد. یکی اینکه در حال حاضر بسیاری از این سازمانهای منفک از وزارتخانه ها، حیات خلوت برخی از مقامات است. به ويژه تربیت بدنی که پولهای بی حساب و کتاب زیادی در آن رد و بدل می شود. وقتی به ارقام نجومی که در فوتبال رد و بدل می شود و فهرست هیئت مدیره بسیاری از باشگاه های دولتی (که متشکل از حلقه ی دوستان و نزدیکان مدیران ارشد دولت هستند) نگاهی بیندازید، درخواهید یافت که منافع بسیاری به خطر خواهد افتاد.
همچنین اهرمهای سوال، استیضاح و رد صلاحیت که نمایندگان مجلس در مقابل وزرای کابینه دارند دلیل دیگری بر این ماجراست. بدیهی است این طرح به نوعی مستلزم محدودیت اختیارات رئیس دولت درباره انتصابات و عملکرد این دو سازمان و وادار ساختن دولت به پذیرفتن نظارت مجلس است و این همان عاملی است که در سالهای اخیر دولت و به ویژه رئیسش از آن گریزان بوده اند. پس مقاومت دولتی ها از این منظر نیز به خوبی قابل درک است.
دلایل آشکار و نهان زیاد دیگری نیز می توان برای این موضوع یافت، اما به نظر من مهمترین این دلایل ترس دولت و رئیس آن از نظارت مجلس با اهرمهای قانونی مربوط به وزارت خانه هاست.
آیا این کار مثبت است؟ به نظر من با توجه به صرفه جویی که این کار می تواند موجب شود این عمل بسیار می تواند مثبت باشد. وقتی متمرکز شدن فعالیت دو سازمان همسو به علاوه نظارت بهتر مجلس بر این سازمانها را در نظر بگیریم درخواهیم یافت که در واقع این طرح بسیار خوب و مفید است.
آیا کار این طرح تمام است؟ با توجه به اینکه شورای نگهبان طی سالهای اخیر نشان داده که به هر قیمتی به عنوان اهرم فشار حامی دولت عمل می کند، بعید است مصوبه مجلس در شورای نگهبان رأی بیاورد. بنابراین تداوم مسیر بسته به پایداری مجلس خواهد داشت. اگر مجلس بر تصویب طرح پافشاری کند و طرح به مجمع تشخیص مصلحت فرستاده شود (و البته مشمول حکم حکومتی نشود) این طرح امکان تأیید زیادی خواهد داشت، چرا که مجمع با عملکردش نشان داده بسیار مشتاق به کنترل قانون گریزی های دولت و برنامه گرا تر شدن آن است.
اما حتی این کار نیز نمی تواند خاتمه بازی باشد، چرا که به احتمال زیاد دولت مثل سایر طرح هایی که با آن مخالف بوده، تلاش خود را برای اجرایی نشدن و طولانی شدن اجرای طرح به کار خواهد بست.
0 نظر:
ارسال یک نظر