سيد محمد خاتمي كف خواست اصلاح طلبان را براي حضور در انتخابات آتي اعلام كرد:1- آزادی زندانيان و ایجاد فضای آزاد برای همه احزاب و گروهها و رفع محدودیت های نا به جا2- پای بندی همگان بخصوص مسئولان به قانون اساسي و اجرای همه جانبه و کامل آن بخصوص اهتمام به روح قانون اساسی؛3- فراهم آوردن سازوكاري براي برگزاري انتخابات سالم و آزاد.
یعنی واقعاً هنوز هستند اصلاح طلبانی که انتظار داشته باشند مردم پای صندوق های رای بروند و رای بدهند؟
حتی اگر بشود خاطره ی تقلب و سرکوب های سال 88 را فراموش کرد، خاطره ی قتل هموطنان غیرنظامی غیرمسلح را می توان فراموش کرد؟
اگر منظور آقای خاتمی تاکید مجدد بر خواسته های میرحسین است که چه بهتر، ولی اگر گروهی از اصلاح طلبان که هنوز دستی در قدرت دارند (مثل نمایندگان مجلس یا نمایندگان شورای شهر) برای حفظ کرسی های خود امیدوار به حضور مردم پای صندوق رای هایی هستند که کوچکترین اعتمادی به خروجی آنها نیست، زهی خیال باطل!
اکنون که چکمه های سرکوب بر دهان اعتراض کنندگان سنگینی می کند و هیچ راه مسالمت آمیزی برای اعتراض به این همه ظلم و استبداد نمانده، تنها راه باقیمانده برای تداوم جنبش سبز دوری گزیدن از صندوق بازی حضرات است. بگذارید خودشان اهالی ساندیس را جمع کنند تا به خودشان رای بدهند تا خودشان خوشحال شوند و آمارها را ضرب در چند کنند تا بیشتر خوشنود شوند.
یادمان هست که شکست اصلاحات در انتخابات مجلس هفتم و شواراها بیش از آنکه مدیون رفتارهای انحصارطلبان باشد مدیون اهمال ها و مداراهای بیش از اندازه اصلاح طلبان با اهالی قدرت بود. وقتی اصلاح طلبان سرکوب دانشگاه را تحمل کردند و یا مجلس ششم تسلیم حکم حکومتی شد نمی توانست در آخرین روزهای عمرش توقع حمایت از تحصن خود از جانب مردم را داشته باشد!
امروز روز دیگری است. خواسته های مردم از آن سالها فراتر رفته. خواسته های آقای خاتمی هم تقریباً غیرممکن است و اگر حاکمیت مدعی پذیرش آنها شود اولین ذهنیتی که برای ما مردم عادی پیش می آید این است که: باز چه حقه ای در آستین دارند؟
بنابراین بسیار پیش از فرا رسیدن هر انتخاباتی امیدوارم سیاستمدران اصلاح طلب این بار واقع گراتر باشند و بدانند: از صندوقهای شورای نگهبان همان تراود که در اوست!
یعنی واقعاً هنوز هستند اصلاح طلبانی که انتظار داشته باشند مردم پای صندوق های رای بروند و رای بدهند؟
حتی اگر بشود خاطره ی تقلب و سرکوب های سال 88 را فراموش کرد، خاطره ی قتل هموطنان غیرنظامی غیرمسلح را می توان فراموش کرد؟
اگر منظور آقای خاتمی تاکید مجدد بر خواسته های میرحسین است که چه بهتر، ولی اگر گروهی از اصلاح طلبان که هنوز دستی در قدرت دارند (مثل نمایندگان مجلس یا نمایندگان شورای شهر) برای حفظ کرسی های خود امیدوار به حضور مردم پای صندوق رای هایی هستند که کوچکترین اعتمادی به خروجی آنها نیست، زهی خیال باطل!
اکنون که چکمه های سرکوب بر دهان اعتراض کنندگان سنگینی می کند و هیچ راه مسالمت آمیزی برای اعتراض به این همه ظلم و استبداد نمانده، تنها راه باقیمانده برای تداوم جنبش سبز دوری گزیدن از صندوق بازی حضرات است. بگذارید خودشان اهالی ساندیس را جمع کنند تا به خودشان رای بدهند تا خودشان خوشحال شوند و آمارها را ضرب در چند کنند تا بیشتر خوشنود شوند.
یادمان هست که شکست اصلاحات در انتخابات مجلس هفتم و شواراها بیش از آنکه مدیون رفتارهای انحصارطلبان باشد مدیون اهمال ها و مداراهای بیش از اندازه اصلاح طلبان با اهالی قدرت بود. وقتی اصلاح طلبان سرکوب دانشگاه را تحمل کردند و یا مجلس ششم تسلیم حکم حکومتی شد نمی توانست در آخرین روزهای عمرش توقع حمایت از تحصن خود از جانب مردم را داشته باشد!
امروز روز دیگری است. خواسته های مردم از آن سالها فراتر رفته. خواسته های آقای خاتمی هم تقریباً غیرممکن است و اگر حاکمیت مدعی پذیرش آنها شود اولین ذهنیتی که برای ما مردم عادی پیش می آید این است که: باز چه حقه ای در آستین دارند؟
بنابراین بسیار پیش از فرا رسیدن هر انتخاباتی امیدوارم سیاستمدران اصلاح طلب این بار واقع گراتر باشند و بدانند: از صندوقهای شورای نگهبان همان تراود که در اوست!
2 نظر:
دقيقاً! عالی نوشته‌ايد.
اما من می ترسم از اینکه اینهمه ناامید باشم که رای ندم.هنوز زوده برای تصمیم گیری ولی برای آزادی کشور خونهایی ریخته شده...نمی دونم رای ندادن میتونه کمکمون کنه؟؟؟
ارسال یک نظر