میزهای ایرانی، دستهای ایرانی

وقتی در ایران گند یک قضیه ای در بیاید، واکنش یک مسئول چیست؟
معمولاً این فرآیند سه مرحله دارد:
1- تکذیب و حمله به رسانه
2- شانه خالی کردن از مسئولیت
3- متهم ساختن هر کسی غیر از مسئول
حالا اگر این مسئول به لطف صندوق های سیار رای و امداد های غیبی (!) وکیل مردم در مجلس شورا شده باشد احتمالاً در واکنش به قطع انگشتان کودکان حوزه انتخابیه اش که دل هر بیننده ای در سراسر جهان را سوزانده، با نهایت وقاحت خواهد گفت:
«(مرحله 1) متاسفانه یکی از رسانه های ملی اقدام به تهیه گزارشی از روستای " گاودانه " کهگیلویه کرده که این گزارش با هدف جوسازی و شایعه سازی بوده است. ...
(مرحله 2) امکان ندارد دولت چنین اعتباری را برای این تعداد روستا هزینه کند! ...
(مرحله 3) بزرگواری معتقد ست دست های قطع شده کودکی که تصویر آن در گزارش پخش شده و مورد استفاده شبکه " بی بی سی " نیز قرار گرفته مربوط به پنج سال پیش می باشد نه مربوط به زمان كنوني . ...»
من مثل همیشه سوالاتی در ذهنم شکل می گیرد:
1- قیمت محموله اسلحه ایرانی که در نیجریه کشف شد چند برابر سیصد میلیون تومانی است که باید هزینه ساخت پل شود؟
2- آقای بزرگواری به رسانه ها بگویند زندگی چند درصد از حوزه انتخابیه شان وابسته به کمکهای بخور و نمیر کمیته امداد است؟!
3- در سراسر منطقه کهگیلویه چند درصد مردم بالای خط فقر زندگی می کنند؟
4- تا کی بودجه ای که باید صرف مردم فلک زده ی کهگیلویه و بویراحمد، بوشهر، سیستان و بلوچستان، کردستان، عربهای خوزستان و سایر ملت بیچاره ایران شود، خرج خرید اسلحه برای این و آن شود؟
5- جان یک انسان توی این مملکت چند تومان می ارزد؟

مرتبط:
سایت آقای بزرگواری
گزارش رسانه ای روستای گاودانه کهگیلویه با هدف شایعه سازی بوده است
گزارش تصویری مهر: نقص عضو ؛ کرایه عبور از رودخانه!
ارزش جان انسان در ایران و شیلی