زن و زهر زبان

زن می تواند در زیر دندان خود زهری رقیق داشته باشد که در نَفَس خود آن را به سم تبدیل کند و در هر کلمه یا هر صورت مهمل که در پیوند حلقوم و منخرین می چرخاند، فضای حد فاصل خود با دیگری را مسموم کند. در عین حال مراقب است که سم یکباره ترشح نکند، مبادا کشنده باشد. نه؛ زن می داند قتل نفس زشت است و نیز می ترسد از آن دیگری، موضوع شکنجه ی خود را یکباره نابود کند؛ زیرا در آن حالت خودش از همه تنها تر و ناتمام تر می شود.
سلوک، محمود دولت آبادی، صفحه 64