بیست، که اندوهی است فراهم

بیست مثل شعر است. شعری تلخ، تلخ و زیبا. مثل وقتهایی که اخوان تلخ می شود یا شاملو. مثل لذت نوشیدن یک قهوه تلخ!
فیلم، داستان یک تالار است که آقای سلیمانی (مالک تالار) قصد دارد آن را تعطیل کند و زندگی هر کدام از شخصیتهای فیلم به نوعی وابسته به تداوم کار تالار است. تالار گویی عروسی یادش رفته و تنها میزبان عزاداریهاست.
زندگی هر کدام از شخصیتها کلاف در هم تنیده ای است که دیدن جزییات آن جالب و تامل برانگیز است. شخصیتها به غایت واقعی هستند، مثل آدمهایی که هر روز دور و برمان می بینیم و به آنها توجهی نمی کنیم.
دیدن مهتاب کرامتی با آن سر و وضع رقت انگیز و عاری از جذابیت ها و زیباییهایش و آن بازی تاثر برانگیزش توان بازیگری او را صد چندان به رخ می کشد. بقیه بازیگران هم همه نقششان را فوق العاده بازی می کنند.
اگر مثل من مدتهاست تشنه دیدن یک فیلم ایرانی ارزشمند هستید (و طاقت تلخی فیلم را دارید) حتماً بیست را ببینید.
سایت فیلم بیست