بعد از دیدن فیلم، برای کشتن وقت کمی در خیابن انقلاب پرسه می زنم و بعد برای میدان آزادی تاکسی سوار می شوم. حدود ساعت یازده شب است و هوا خنکتر از عصر است. این پایتخت کلکسیونی است از آدمهای جورواجور که گاهی از دیدنشان سیر نمی شوی. دانشجوهایی که شوخی کنان و سرخوشانه از کنارت رد می شوند، راننده هایی که بلندگوی 4 اینچ قورت داده اند و خطّشان را هوار می کشند، جنده هایی که تندی رنگهای میکاپشان مشمئزت می کنند و با ماشینهای گذری سر قیمت چک و چانه می زنند، آدمهای بدبختی که سر چهار راه ها التماس کنان گل و گردو می فروشند و با دیدنشان جگرت کباب می شود، لندهوری که توی بنز خدا میلیونی جلویی از همینها برای زیدی که بلند کرده گل می خرد و دستشان می اندازد، پسرهای دختر نمایی که عین همجنس بازهای توی فیلمهای آمریکایی لباس پوشیده اند و میکاپ کرده اند و از دیدنشان دو شاخ روی سَرِ ما شهرستانیها سبز می شود، لاتها و جواتهایی که لنگه شان را فقط در فیلم فارسیهای عهد تیرکمان دیده ام، خشکه مقدسهایی با ریش نامرتب و پیراهن یقه آخوندی و هزار جور آدم دیگر.
از میدان آزادی تا فرودگاه تا آزادی را هم پیاده گز کردم تا باز به همان نتیجه های همیشه برسم:
شب پر از رمز و راز و زیبایی است. آسمان و ستاره هایش دیدنی هستند. بازی نور ماشین ها جالب است. قدم زدن در هوای دلچسب شب لذتی فوق العاده دارد و کلی می شود فکر کرد و از این فکر کردن ها لذت برد.
0 نظر:
ارسال یک نظر