از آنجایی که از قرار قضیه افسرده شدن و اظطرابِ گاه و بی گاه جدی است و نمی خواهد به این راحتی ها دست از سرم بر دارد سعی می کنم از پریشان نویسی خصوصاً درباره سیاست دوری کنم تا هم خاطر خودم و هم خاطر شما را پریشان نکنم.
چند روز پیش که شمال بودم با همسرم رفته بودم ماسوله. دو سوی جاده بسیار زیبا بود. چشم و خیال نا خواسته غرق این همه زیبایی می شد. هر چه که به ماسوله نزدیک می شدیم هوا مه آلودتر می شد. ارتفاع آنجا حدود 1050 متر از سطح دریاست و هوای خنکی دارد. وقتی رسیدیم روستای زیبایی را دیدم که روی تن کوه ساخته شده بود. خانه ها از قرار سابقاً نمایی کاه گلی داشته اند اما اکنون نمای بسیاری از آنها را پلاستر سیمان کرده اند و رنگی شبیه به رنگ کاه گل بر آن زده اند تا یکدستی نمای روستا حفظ شود. از قرارِ تابلوی نوشته ای که در آنجا نصب شده بود مخارج بازسازی و زیباسازی آنجا را یونسکو پرداخته. هتل و رستوران کوچکی هم بود که نمایی به همان شیوه ذکر شده داشت. درمانگاه کوچک وقفی و یک پاسگاه پلیس هم وجود داشت. خانه ها بر شانه های هم سوار بودند و کوچه ها تنگ و باریک. مغازه های کوچک یا بقالی بودند و یا صنایع دستی ای که به نظر نمی آمد کار آنجا باشد. چند قهوه خانه کوچک نه چندان تمیز هم بود که با چای و قلیان از مهمانها پذیرایی می کردند. اگر ندیده اید حتماً برای دیدنش بروید و مسحور زیبایی طبیعت پیرامونش شوید!
0 نظر:
ارسال یک نظر