در اهواز

کاش دوربینم را همراه برده بودم. چه قدر دلم می خواست از آنجا عکس بگیرم. زیبا نبود، یا حتی جالب. ولی باید این منظره ها را دید و نمایاند تا شاید کسی پیدا شود و پس از قرنها دستی از آستین همت به درآرد.

اهواز بودم. چهار راه نادری. قلب شهر. شهری که مرکز ثروتمندترین استان کشور است. استانی با فقیرترین مردمان. خیابان شلوغ بود. دست فروشها بساط میوه و سبزیشان را ریخته بودند توی پیاده رو و هر چه باقی می ماند یا فاسد می شد هم همان دور و برها ریخته می شد. روی سنگ فرش خیابان را چند میلیمتر چرکی سیاه پوشانده. عین همان موقع است. ده سال پیش که اینجا سرباز بودم. همه جا فقر و نبود بهداشت و مشکلات فرهنگی را به وضوح می شود دید. توی چهره آفتاب سوخته دستفروشها، یا پاهای سه فلجی که که توی همان خیابان گدایی می کنند، یا دیوارهای خیابانها که هنوز پوسترهای تبلیغاتی با وعده های شیرین انتخاباتی روی تن چرکویشان هست، یا چشمهای نوجوانهایی که از کنارت می گذرند ودزدکی زمزمه می کنند:«پاسور، پاسور!» یا ...