web 2.0

۲۸.۸.۸۵

امیر کُشی

اگر در سالن تئاتر نشسته باشی و نمایش «چه کسی امیر را کشت؟» را نگاه کنی، احتمالاً از آن لذت خواهی برد. اگر روی مبل راحتی لم داده باشی و نمایش رادیویی «چه کسی امیر را کشت؟» پخش شود، با علاقه تا آخر آن را گوش خواهی کرد. اگر اهل ادبیات باشی و داستان «چه کسی امیر را کشت؟» را بخوانی آن را تحسین خواهی کرد. اما اگر در سینمایی با صندلی های داغان، سیستم صوتی ضعیف و تصیر مات (حال غالب سینماهای ایران) نشسته باشی و فیلم «چه کسی امیر را کشت؟» را با ریتمی زیادی آرام و پر از دیالوگ و عاری از حرکت و جذبه های تصویری ببینی احتمالاً بر اموات چاپلین که مخالف حضور صدا در فیلمها بود، درود خواهی فرستاد!

با همه این احوال «چه کسی امیر را کشت؟» در میان فیلمهای ضعیف این روزها حرفهایی برای گفتن دارد.

balatarin
Delicious
Twitter

0 نظر:

ارسال یک نظر