به نظر می رسد قضیه سخنان رئیس جمهور در رابط با جمعیت 120 میلیونی بسیار جدی تر از آنی است که تصور می کردیم. اکنون مقاله بازتاب ،سایتی که مثلا منتقد رئیس جمهور است، با عنوان « پشت پرده طرح كنترل جمعيت چيست؟» نشان از طراحی و تبیین تئوریک قضیه دارد. در این مقاله که به قلم دکتر مسعود عالمی نگاشته شده و هویت جناب دکتر و اینکه عضو کدام موسسه علمی و آکادمیک است مشخص نشده با رویکردی امنیتی و نظامی موضوع کنترل جمعیت بررسی گردیده:« در جنگ، كنترل دشمن بر منابع خويش، از طريق كشتن جنگجويان، كاستن سيطره، كم کردن مصرف و اگر لازم باشد كاهش جمعيت دشمن به حداقل رسانده مي‌شود. جنگ جمعيتي يكي از انواع جنگ مي‌باشد كه به جاي صرف هزينه‌هاي هنگفت براي كشتن انسانها و ريختن خونشان از به دنيا آمدن آنها جلوگيري مي‌كند.»
اینبار خوشبختانه تنها کشورهای اسلامی هدف دانسته نشده اند بلکه هدف، کشورهای « کشورهاي کمتر توسعه یافته با منابع غني » ذکر گردیده اند. و هدف از این برنامه هم جلوگیری از بی ثباتی کشورهای در حال توسعه و غنی ( که آمریکا در آنجا منافعش در خطر بیفتد) و نیز جلوگیری از بالا رفتن قیمت نفت توسط این کشورها و تاثیر احتمالی آن بر اقتصاد آمریکا بیان شده.
در اینکه آمریکاییها دلسوز و خیرخواه ما نیستند و در هر لطفی که می کنند تنها به فکر منافع خودشان هستند شکی نیست و البته امری کاملاً طبیعی است. کشور خود ما هم همینگونه است وگرنه سیاستمداران ما که کشته مرده لبنانیها، عراقیها و افغانها نیستند. اما موضوع این است که آیا هر چیزی که به نفع آنهاست لزوماً به زیان ماست؟ از سالها پیش یکی از استراتژیهایی که همواره در میان برخی لایه های قدرت واشنگتن دنبال شده همین روش سود دو سویه است. اگر به اصلاحاتی که کندی از شاه می خواهد یا مثلاً به رشد سریع اقتصادی آلمان و ژاپن نگاهی بیندازیم خواهیم دید استراتژیهایی از این دست زیادند. آیا واقعاً بدون خواست آمریکا کشورهای ژاپن و آلمان که شکست خورده جنگ و تحت اشغال بودند می توانستند با این سرعت رشد کنند؟ و آیا هر عقیده و استراتژی از آمریکا صادر شد لزوما به زیان ماست؟
آمریکا (چه بخواهیم، چه نخواهیم) بزرگترین اقتصاد دنیاست و فیلیپینِ گدا گشنه بی چیز (نمونه مثال زده شده در مقاله) هیچ فایده ای برای این اقتصاد نخواهد داشت؛ حال آنکه فیلیپین دارای اقتصادی مقبول و متعادل می تواند یک شریک بالقوه تجاری و یک بازار مناسب برای اقتصاد آمریکا باشد.
و اما ایران: ما هر دو حالت را تجربه کرده ایم؛ هم «هر که دندان دهد نان دهد» را و هم « دو بچه کافی است!». اولی نتیجه اش نسل من است (سن و سال آقای دکتر را نمی دانم که اصلاً بدبختیهای ما را می فهمد یا نه). دبستان، راهنمایی و دبیرستانهایی با کلاسهای چهل تا پنجاه دانش آموزه و دانشگاههایی با کلاسهای هفتاد تا هشتاد دانشجو را تجربه کرده ایم. در نوجوانی هیچ امکاناتی برای تفریح ( و اگر هم خودمان جور می کردیم، خدا ترس کمیته رو نصیب گرگ بیابون هم نکنه) و در جوانی فرصتی برای کار نداشته ایم. خانه ای که پنج فرزند دارد یعنی خانواده ای که فرزندانش حق داشتن هیچ امکانات به درد بخور شخصی، تحصیلی، تفریحی و ... را ندارند. به علاوه حتی پیش از تبلیغات گسترده دولت برای کاهش جمعیت و موثر واقع شدن آن اکثراً تنها طبقات فقیر و یا با تحصیلات پایین حاضر می شدند یک ارتش خانوادگی ایجاد کنند ( شاید اگر آقای دکتر و همفکرانش به وضعیت رقت انگیز خانواده های روستایی و تعداد فرزندانشان نگاهی بیندازند وضعیت برایشان معقول تر گردد). به هر حال برای دیدن برخی دیگر از معایب خانواده های پر جمعیت (از نگاه کارشناسانه تر و اقتصادی) بد نیست به نوشته های حامد قدوسی در این رابطه - موج بچه های جدید و بازهم در مزیت رشد ناگهانی جمعیت- مراجعه کنید.
بارها از نسلهای قبلی شنیده ام که: « بچه باید پشت داشته باشه!» و همین داشتن پشتیبان در جنگهای قبیله ای (که شاید زمانی توجیح پذیربود) موجب شده بود مثلاً پدربزرگ من 16 فرزند را به مملکتش تقدیم کند که از میان تنها دو نفر سواد دارند، تنها سه نفرشان زندگی در حد طبقه متوسط دارند (بقیه همه با هر معیاری زیر خط هستند).
ضمن این که زنانی با تعداد زایمان زیاد معمولاً از لحاظ سلامتی وضعیت اسفناکی دارند. تمام زنهای نسل قبلی خانواده من دچار بیماریهای حاد زنانه ( از قبیل مشکلات رحم و … ) هستند و جالب اینجاست که با توجه بافت سنتی جامعه بیماریهایشان را هم تا سرحد امکان مخفی نگه می دارند:« بیماری زنونه دارم خاله-عمه، مادر یا هر چی- !» . جناب دکتر و همفکرانش را نمی دانم اما من اصلاً دلم نمی خواهد شرایطی را به همسرم تحمیل کنم که همین زجرها و مصیبتها را تحمل کند. ضمن اینکه اصلاً دلم نمی خواهد فرزندان آینده ام حسرتها و آرزوهای من و هم نسلانم را در دل داشته باشند!
4 نظر:
1-2-3 آزمایش میشود
1-2-3 آزمایش میشود
بابا چی می گی تو؟ وقتی جمعیت زیاد بشه خوب دخترا هم زیاد میشن دیگه. نشستی الکی داری نون ما رو آجر می کنی.اون وقت با این وضعیت جمعیتی تو بیست سال دیگه هیچ جوونی زور نون خوردن هم نداره بنابراین جامعه پر میشه از دخترای بی شوهر و اون وقت اگه یه کمی دستت تو جیبت بره یعنی گشایش ابواب جنت.یعنی دقیقا همین وضعیتی که الان وجود داره. حالا هی بشین خزعبلات بنویس بینم می تونی نون مارو آجر کنی؟
بابا چی می گی تو؟ وقتی جمعیت زیاد بشه خوب دخترا هم زیاد میشن دیگه. نشستی الکی داری نون ما رو آجر می کنی.اون وقت با این وضعیت جمعیتی تو بیست سال دیگه هیچ جوونی زور نون خوردن هم نداره بنابراین جامعه پر میشه از دخترای بی شوهر و اون وقت اگه یه کمی دستت تو جیبت بره یعنی گشایش ابواب جنت.یعنی دقیقا همین وضعیتی که الان وجود داره. حالا هی بشین خزعبلات بنویس بینم می تونی نون مارو آجر کنی؟
ارسال یک نظر