هی افغان

مطلبی در بلاگ «یک فنجان چای داغ» در مورد افغانها خواندم.خواستم کامنتی بنویسم که سر درد دلم باز شدو مطلب طولانی، و شد این پست:

«مردم دنیا به دو دلیل با تو برادرند، یا با توهم کیشند و یا همچون تو انسانند» (امام علی)

وقتی مطلب روزنامه جام جم را درباره افغانها خواندم شرمم آمد. افغانستان لکه ننگ ماست. البته ایران تنها نیست، همدستان پاکستانی، آمریکایی، عربهای خلیج فارس و روسها دست به دست هم دادند تا از سرزمینی در دل کوهها ویرانه ای بسازند. کداممان حلبی آبادهای کنار شهرمان که افغانها در آن زندگی می کردند را ندیده ایم؟ و اگر یک ذره مردانگی در وجودمان باشد، چطور از دیدن چنین وضعیت غیر انسانی احساس شرم نکرده ایم؟ حتی زمانی که کمیِ سنم اجازه نمی داد دلیل این همه بدبختی را بدانم، دلم از رفتار ایرانیها و توهینهایشان بدجوری می گرفت: « هی افغان!»

شاید برای پی بردن به عمق دردهای این مردم این مطلب که نوشته یک افغانی است گویاترین مطلب باشد.

تاریخ را نمی شود ماست مالی کرد، نه وحشیگریهای مردم بادیه و یا مغولها در حمله به ایران و نه حمله وحشیانه نادر ایرانی به هند قابل اغماض وفراموشی است.

امروزدر عراق هم همین قصه است. آتش جنگ را همسایگانش (که ما هم از آن مستثنی نیستیم) به علاوه بیگانگانی همچون آمریکا و انگلیس برپا می کنند و تاوانش را ملت عراق می دهند. تازه وقتی طالبانی به رفتارهای این همسایگان اعتراض می کند به شدت به ما بر می خورد.

لطفاً از یاد نبریم کرور کرور پول از سازمان ملل وکمیساریای پناهندگان بابت پناهندگان گرفتیم و حتی از ارائه خدمات تحصیلی به پناهندگان افغان هم خودداری کردیم.

از احساسات متعفن ناسیونالیستی متنفرم! خودمان را گول نزنیم. ما به این ملت ظلم کردیم و تاریخ این را فراموش نخواهد کرد. پس لااقل حالا بر این زخمها نمک نپاشیم و با حرفهای وقیحانه کار را بدتر نکنیم.