جای منافع ملی کجاست؟

این روزها که حکومت اندکی به دنیا روی خوش نشان داده و کورسوی امیدی برای برون رفت از وضعیت اسف بار فعلی باز شده، عده ای که به ظاهر خود را دلسوز ایران جلوه می دهند دانسته یا نادانسته با تحلیلهای داغ و نیشهای گزنده و به ویژه مانور دادن بر روی اصطلاح جام زهر هم لجاجت سران حکومت را موجب می شوند و هم آنها را در موقعیتی قرار می دهند که از موضع غیر منطقی خود کوتاه نیایند.
این معضل در طی سی سال گذشته در مورد رابطه با آمریکا هم همواره وجود داشته، هر گاه جناحی سعی کرده باب مذاکره را بگشاید جناح دیگر لجن مالش کرده و بر کوس رسوایی زده!
آنچه این وسط برای هیچ کس اهمیتی ندارد گویا وضع اسفبار مردم و منافع ملی ایران است. چرا که هر عاقلی میداند در چنین مواقعی باید زبان در کام گرفت و حتی کمک کرد تا مذاکرات به نتیجه برسد و این شرایط زجرآور اندکی قابل تحمل شود.
بر خلاف ادعای آنها که بیرون گود نشسته اند و میخواهند لنگش کنند، به انزوا رفتن حاکمیت اوضاع را بهتر که نمیکند هیچ، دیکتاتوری را ژرفتر هم خواهد کرد. اصولا وقتی منافع مشترکی با دنیا نباشد و رابطه جدی ای وجود نداشته باشد چه دلیلی برای تبعیت از ارزشهای جهانی مثل دموکراسی و حقوق بشر وجود خواهد داشت؟
چه آنها که در باند احمدی نژاد برای تخریب مذاکرات میکوشند و چه آنها که در قالب اپوزسیون خارج نشین حاکمیت را می ترسانند دو روی یک سکه اند. آنچه برای هر دو اهمیت دارد تنها و تنها منافع شخصی و گروهی شان است و آنچه برایشان کوچکترین اهمیتی ندارد منافع ملت و کشور است.
براستی چه زمان یاد خواهیم گرفت که برای تیم خودمان بازی کنیم؟