آقای محسن رضایی اخیراً مطلبی را در خصوص جنگ در وبسایت شخصی خودشان و سایت تابناک منتشر ساخته که در واقع انتقادی به دولت وقت به نخست وزیری میرحسین در رابطه با اتهام «حمایت نکردن از نیروهای نظامی در جنگ» است.
همین اتهام پیشتر توسط آقای رفیقدوست نیز مطرح شده بود. همچنین نباید دیدار اخیر آقای رضایی و آقای احمدی نژاد و حمایت ایشان از اظهارت احمدی نژاد پس از سفر نیویورک را نیز از نظر دور داشت.
به نظر آنچه پس از انتخابات رخ داد تا مدتی آقای رضایی را در اتخاذ موضع مردد ساخته بود. ابتدا ایشان در متهم ساختن دولت به تقلب در انتخابات با کسانی که این روزها وبسایت شان آنها سران فتنه می شمارد همراهی نشان دادند، ولی بعد که سمبه را پرزور دیدند سکوت اختیار کردند و گاه گاهی نیز یکی به نعل زدند و یکی به میخ.
سمبه ای که آنچنان پرزور است که قادر است اکبر هاشمی به عنوان یکی از قدرتمند ترین و پر نفوذ ترین چهر های میدان سیاست پس از انقلاب را با کارت قرمز مواجه کند، چیزی نیست که یک سیاستمدار محتاط از آن غافل بماند.
قابل درک است که آقای رضایی نمی خواهد از دایره سیاست و قدرت در کشور حذف شود و در این صورت چاره ای جز همراهی با گروهی که در حال حاضر مورد تایید بالاترین نقاط هرم قدرت در ایران است، ندارد. به علاوه ایشان دارای خواستگاه بومی و ایلی است و نفوذ سیاسی و اداری بسیاری از بختیاری های اهل مسجد سلیمان وابسته به حضور او در دایره قدرت است و طبعاً این نیز از معذوریت هایی است که رضایی مجبور است در نظر بگیرد.
جنگ ایران و عراق، تداوم آن و هزینه های غیرقابل جبران آن همواره جای اما و اگر های زیاد و پرسشهای بی پاسخ فراوانی دارد. البته در حیطه ی موضوع جنگ می توان احساسات ملی گرایانه ی ملت را قلقلک داد و از افراد مورد نظر خائن هایی تراشید که سقوط شان راحت تر گردد و به نظر می رسد دلیل انتخاب موضوع مذکور برای حمله به میرحسین، بهزاد نبوی، خاتمی و ... همین امر باشد.
به نظرم مطلب رضایی در خصوص جنگ و اتهام «عدم حمایت دولت میرحسین از جنگ»، دیدار وی با احمدی نژاد و اظهارات اخیرشان در خصوص «فتنه بودن اعتراضات و متفاوت بودن از میرحسین و کروبی» کاملاً همسو و مرتبط با هم هستند و در چارچوب راهبرد جدید آقای رضایی و نزدیکان ایشان قابل تعریف هستند. نگاهی به لحن تابناک و شباهت یافت ادبیات آن با ادبیات سایتهای دولتی در چند وقت اخیر هم به خوبی گویای همین موضوع است.
البته گمانم آقای رضایی بهتر است منافع درازمدت خویش را نیز همچنان در نظر داشته باشد و مثل ماجرای آقای افتخاری صابون نفرت مردم را به تن خویش نمالند!
همین اتهام پیشتر توسط آقای رفیقدوست نیز مطرح شده بود. همچنین نباید دیدار اخیر آقای رضایی و آقای احمدی نژاد و حمایت ایشان از اظهارت احمدی نژاد پس از سفر نیویورک را نیز از نظر دور داشت.
به نظر آنچه پس از انتخابات رخ داد تا مدتی آقای رضایی را در اتخاذ موضع مردد ساخته بود. ابتدا ایشان در متهم ساختن دولت به تقلب در انتخابات با کسانی که این روزها وبسایت شان آنها سران فتنه می شمارد همراهی نشان دادند، ولی بعد که سمبه را پرزور دیدند سکوت اختیار کردند و گاه گاهی نیز یکی به نعل زدند و یکی به میخ.
سمبه ای که آنچنان پرزور است که قادر است اکبر هاشمی به عنوان یکی از قدرتمند ترین و پر نفوذ ترین چهر های میدان سیاست پس از انقلاب را با کارت قرمز مواجه کند، چیزی نیست که یک سیاستمدار محتاط از آن غافل بماند.
قابل درک است که آقای رضایی نمی خواهد از دایره سیاست و قدرت در کشور حذف شود و در این صورت چاره ای جز همراهی با گروهی که در حال حاضر مورد تایید بالاترین نقاط هرم قدرت در ایران است، ندارد. به علاوه ایشان دارای خواستگاه بومی و ایلی است و نفوذ سیاسی و اداری بسیاری از بختیاری های اهل مسجد سلیمان وابسته به حضور او در دایره قدرت است و طبعاً این نیز از معذوریت هایی است که رضایی مجبور است در نظر بگیرد.
جنگ ایران و عراق، تداوم آن و هزینه های غیرقابل جبران آن همواره جای اما و اگر های زیاد و پرسشهای بی پاسخ فراوانی دارد. البته در حیطه ی موضوع جنگ می توان احساسات ملی گرایانه ی ملت را قلقلک داد و از افراد مورد نظر خائن هایی تراشید که سقوط شان راحت تر گردد و به نظر می رسد دلیل انتخاب موضوع مذکور برای حمله به میرحسین، بهزاد نبوی، خاتمی و ... همین امر باشد.
به نظرم مطلب رضایی در خصوص جنگ و اتهام «عدم حمایت دولت میرحسین از جنگ»، دیدار وی با احمدی نژاد و اظهارات اخیرشان در خصوص «فتنه بودن اعتراضات و متفاوت بودن از میرحسین و کروبی» کاملاً همسو و مرتبط با هم هستند و در چارچوب راهبرد جدید آقای رضایی و نزدیکان ایشان قابل تعریف هستند. نگاهی به لحن تابناک و شباهت یافت ادبیات آن با ادبیات سایتهای دولتی در چند وقت اخیر هم به خوبی گویای همین موضوع است.
البته گمانم آقای رضایی بهتر است منافع درازمدت خویش را نیز همچنان در نظر داشته باشد و مثل ماجرای آقای افتخاری صابون نفرت مردم را به تن خویش نمالند!
0 نظر:
ارسال یک نظر