کمپانی پرورش چماقداران یقه بسته

بعضی جملات و کلمات گویای فرهنگ و منش انسانها و خواستگاه آنهاست. به این دو جمله دقت کنید:
آقای کروبی: ...«‌بــا افــزایـش شعـارهـا، برای جلوگیری از تـشـنــج و درگـیــری در نـمــایشگـاه کـه مـیتـوانـسـت مـوجـب سـوء اسـتـفاده و خشونت عده‌ای علیه مردم شود، صلاح را بر ترک نمایشگاه دیدم.» ...
تیتر سایت پرچم (از سایتهای زنجیره ای دولتیها و وابسته به آقای ثمره هاشمی): « تصاویری از اسلحه کشی محافظان کروبی در نمایشگاه»
یعنی حضرات نه تنها از حمله دُردانه هایشان هیچ نگرانی ندارند، بلکه طلبکارند که چرا محافظین شیخ در مقابل چماقدارانشان از جان شیخ محافظت کرده اند. در نقطه مقابل این ادبیات، شیخ خیلی زود از بازدید نمایشگاه منصرف می شود تا مبادا خشونتی به وجود آید و خدای ناکرده هموطنی آسیب ببیند.
خاطره سعید عسگر از خاطر ما زدودنی نیست. تروریستی که با ترور سعید حجاریان، به جای بودن پشت میله ها خیلی زود سوار بر آسانسور ترقی شد. او نماد فرهنگی است که پرورش دهنده امثال عسگر، ده نمکی، سعید امامی و سایر شاگردان مکتب خشونت است.
البته آنروزها شاگردان مکتب خشونت چنین بی محابا و با افتخار نمی توانستند رفتارهای غیر انسانی شان را جار بزنند ولی امروز با بودجه های بیت المال رفتارهای خشونت طلبانه را برای جوانک های یقه بسته شان تبلیغ می کنند.
در این ميان آنچه بیش از هر چیزی برای همه ما قابل تحسین است شجاعت بی نظیر شیخ است. شجاعتی که سالها بود از هیچ سیاستمدار ایرانی سراغ نداشتیم.