سنگ پای زرین

آقای کردان بالاخره رفت. همه چیز تمام شد؟ آبروی رفته باز می گردد؟
در این ماجرای سخت عجیب، سنگ پای زرین به جهت کسب مقام اول رو در کرهٴ خاکی را می توان به وزیر کشوری تقدیم نمود که تا آخرین لحظه به هیچ قیمتی حاضر نشد از بی آبرویی حکومت و ملت ایران خودداری کند.
سنگ پای نقره را می توان به رئیس دولتی اهدا نمود که می داند وزیرش گرفتار یک رسوایی تاریخی است و ملتش را خر فرض کرد و هر چه خواست در رسانه ها گفت و حتی یک درصد هم برای چنین روزی باقی نگذاشت. توجیهات پریشبش درباره کاغذ پاره و ... (هنگام کیش و مات) بسیار خنده دار بود.
سنگ پای برنز را می توان به رئیس مجلسی اهدا نمود که فردی با مدرک فوق دیپلم را تا رده اول مدیریت کشو (معاونت صدا و سیما) بالا کشاند و حالا خود را بی تقصیر می داند. و لابد ما نمی دانیم که ادارات دولتی واحد گزینشی دارند که تا فیها خالدون آدم را در می آورد و ده بار از همسایه و فک و فامیل تحقیق می کند، چه رسد به مدرک تحصیلی!
به حال وزارت اطلاعات این مملکت هم صد بار باید گریست که زورش به زنها و وبلاگنویسها می رسد، اما دست بر دست می نهد تا یک آبروریزی ملی شکل بگیرد و ککش هم نمی گزد! صبح به خیر آقای اژه ای!
و اما انتخابات ایالات متحده:
انتخاب آقای اوباما مبارکشان باشد اما سگ زرد برادر شغال است.