بالاخره ماجرای جنجالی ملوانهای انگلیسی پایان یافت. خوشبختانه همه چیز عین آخر فیلم هندیها به خیر و خوشی تمام شد. رئیس جمهور در مصاحبه مطبوعاتی دیروز اول زحمت وعاظ و روحانیون محترم را کم کرد و کلی جهانیان را موعظه کرد. بعد به سوالات خبرنگارها پاسخ داد. از میان سخنان او نکات زیر برای من جالب توجه بود:
«آيا وقت آن نرسيده حق و عدالت ميزان تصميم‌گيري قرار گيرد؟»
رئیس جمهور این جمله را درباره تحولات جهانی مطرح کرد اما من دلم می خواهد همین سوال را از خود او درباره کشور خودمان بپرسم. اگر حقوق یک کارگر را در بهترین حالت دویست و چهل هزار تومان بدانیم در طول ماه با توجه به قیمت مسکن و خوار وبار و لباس و غیره خانواده آن کارگر در ماه چند بار طعم میوه و گوشت را تجربه خواهند کرد؟
البته اگر قرار است به جای پاسخ صادقانه مشتی ارقام تخیلی یا شعارهای سوسیالیتی یا توجیهات ويژه ایرانی بشنوم همان بهتر که سوالم بی پاسخ بماند.
«رئيس جمهور نشان درجه 3 شجاعت را به ناوسالار يكم پاسدار ابوالقاسم آمانگاه فرمانده مرزبانان جنوب غرب كشور اعطا كرد.»
بدیهی است وظیفه نظامی ها حفظ مرزهاست و ممانعت از هرگونه ورود غیر قانونی نیروهای نظامی خارجی به داخل مرزهای آب یا خاکی ایران. اما کاش عملکرد سیاسیون هم مورد بررسی قرار می گرفت که چرا از چنین اقدامی یک جنجال سیاسی ساخته اند که جز زیان و بدنامی ایران حاصلی ندارد.
«به بلر توصيه مي‌كنم كه به فكر خدمت به مردم انگليس باشد.»
کاش رئیس جمهور به جای اینکه به فکر انگلیس و آمریکا و فلسطین و عراق و لبنان و ... است، خودش هم کمی (بدون شعارهای بی فایده) به فکر خدمت به مردم می افتاد.
و در آخر اینکه استفاده رئیس جمهور از این ماجرا جهت اجرای یک شوی تبلیغاتی در مصاحبه دیروز منصفانه نبود.
پیوندهای مرتبط:
0 نظر:
ارسال یک نظر