نکته اول: در حالی که بیش از هشتاد غیرنظامی در خیابان‌های تهران کشته می‌شوند و صدها نفر نیز زندانی و شکنجه می‌شوند، شورای امنیت هیچ کاری نمی‌کند، اما تلاش عراق برای خروج اهالی اشرف این شورا و سازمان ملل را شدیداً نگران می‌کند و بر دولت عراق فشار وارد می‌کنند.
نکته دوم: در برخی رسانه‌های غربی گزارشی مفصل در این باره تهیه می‌شود ولی نظرات دولت ایران و عراق و نگرانی اپوزسیون داخلی ایران از حضور این گروه تروریستی بیخ گوش ایران منعکس نمی‌شود.
واقعیت این است که حضور نیروهای بالقوه نظامی یک سازمان تروریستی تنها موجب نگرانی دولت عراق و و ایران نیست، بلکه بسیاری از فعالین سیاسی و مخالفین حکومت ایران نگران حضور آنها در نزدیکی خاک ایران هستند. پیش بینی اتفاقی بزرگ و دگرگونی‌های عمیق در ساختار سیاسی ایران چندان دشوار نیست، بنابراین حضور متمرکز و بالقوه نظامی سازمانی که هم سابقه تروریسم و هم سابقه خیانت به کشور در بدترین برهه‌ها را دارد شدیدا موجب نگرانی است.
البته بدیهی است همه این نیروها حق دارند در ایران یا بهترین جاهای دنیا زندگی کنند و پناهندگی یا اقامت بگیرند، اما درخواست سازمان مجاهدین برای بررسی دسته جمعی پرونده‌ی این افراد توسط کمیساریای عالی پناهندگان یا تحت نظارت سازمان مجاهدین در اشرف (که جوّ تفتیش عقاید بر آن حاکم است)، ماجرا را شک برانگیز می‌کند.
چرا نیروهای مجاهدین که سالها دشواری و زندگی تحت استبداد رجوی‌ها را چشیده‌اند به جای حضور در کشور جنگ زده‌ی عراق (که ضمناً به دلیل سوابق مجاهدین در خدمت به صدام از آنها متنفرند)، در شرایط رفاهی اروپا و آمریکا و با انتخاب خودشان سکونت داده نمی‌شوند؟
امیدوارم غربی‌ها و آمریکایی‌ها درک کنند ما خاطره خوبی از دخالت آنها در امور کشورمان نداریم. قابل درک است که قدرت‌های جهانی در تحولات آتی ایران هم تلاش خواهند کرد حسَب منافع ملی خود در دگرگونی‌ها اثرگذار باشند، اما چه اصراری هست که این کار از طریق حمایت از گروههای استبداد‌طلب یا دارای سوابق تروریستی باشد؟ آیا بودن در پی راه‌هایی که منافع دو طرف را تامین کند اینقدر دشوار است؟
بی بی سی: مقام سازمان ملل در عراق خواستار مهلت بیشتر برای تخلیه اشرف شد
دویچه وله: تقاضای سازمان ملل برای کمک به سازمان مجاهدین خلق
صدای آمریکا: سازمان ملل از عراق خواست بسته شدن اردوگاه اشرف را به تعويق اندازد
نکته دوم: در برخی رسانه‌های غربی گزارشی مفصل در این باره تهیه می‌شود ولی نظرات دولت ایران و عراق و نگرانی اپوزسیون داخلی ایران از حضور این گروه تروریستی بیخ گوش ایران منعکس نمی‌شود.
واقعیت این است که حضور نیروهای بالقوه نظامی یک سازمان تروریستی تنها موجب نگرانی دولت عراق و و ایران نیست، بلکه بسیاری از فعالین سیاسی و مخالفین حکومت ایران نگران حضور آنها در نزدیکی خاک ایران هستند. پیش بینی اتفاقی بزرگ و دگرگونی‌های عمیق در ساختار سیاسی ایران چندان دشوار نیست، بنابراین حضور متمرکز و بالقوه نظامی سازمانی که هم سابقه تروریسم و هم سابقه خیانت به کشور در بدترین برهه‌ها را دارد شدیدا موجب نگرانی است.
البته بدیهی است همه این نیروها حق دارند در ایران یا بهترین جاهای دنیا زندگی کنند و پناهندگی یا اقامت بگیرند، اما درخواست سازمان مجاهدین برای بررسی دسته جمعی پرونده‌ی این افراد توسط کمیساریای عالی پناهندگان یا تحت نظارت سازمان مجاهدین در اشرف (که جوّ تفتیش عقاید بر آن حاکم است)، ماجرا را شک برانگیز می‌کند.
چرا نیروهای مجاهدین که سالها دشواری و زندگی تحت استبداد رجوی‌ها را چشیده‌اند به جای حضور در کشور جنگ زده‌ی عراق (که ضمناً به دلیل سوابق مجاهدین در خدمت به صدام از آنها متنفرند)، در شرایط رفاهی اروپا و آمریکا و با انتخاب خودشان سکونت داده نمی‌شوند؟
امیدوارم غربی‌ها و آمریکایی‌ها درک کنند ما خاطره خوبی از دخالت آنها در امور کشورمان نداریم. قابل درک است که قدرت‌های جهانی در تحولات آتی ایران هم تلاش خواهند کرد حسَب منافع ملی خود در دگرگونی‌ها اثرگذار باشند، اما چه اصراری هست که این کار از طریق حمایت از گروههای استبداد‌طلب یا دارای سوابق تروریستی باشد؟ آیا بودن در پی راه‌هایی که منافع دو طرف را تامین کند اینقدر دشوار است؟
بی بی سی: مقام سازمان ملل در عراق خواستار مهلت بیشتر برای تخلیه اشرف شد
دویچه وله: تقاضای سازمان ملل برای کمک به سازمان مجاهدین خلق
صدای آمریکا: سازمان ملل از عراق خواست بسته شدن اردوگاه اشرف را به تعويق اندازد
0 نظر:
ارسال یک نظر