پای رفاقت‌مان هستیم

حالا 300 روز گذشته رفیق. ما برایت هیچ کار نکردیم و تو حق داری هر چه بگویی، که رسم رفاقت این نیست. تو برای ما نماینده‌ی ویژه‌ی خدا بر زمین نیستی، سرور و آقا و سوپر قهرمان هم نیستی، اما رفیق و همراه هستی، هستید! و برادری‌تان را به خوبی ثابت کردید. خلاصه اگر چه برای آزادی‌تان هیچ نتوانستیم بکنیم، اما یک چیزهایی هست. یک چیزهایی که از شما درس گرفتیم و فراموشش نخواهیم کردم، اینکه:
جنبش ما باید یک جنبش اخلاقی باشد
و آرمان های مشترکمان برای به دست آوردن «مردم سالاری»، «انتخابات آزاد و منصفانه» و «آزادی بیان»
و اینکه برای دست یابی به این آرمان‌ها بهترین راه «آگاهی یافتن» و «آگاهی بخشیدن» است.
اگر خفقان گرفته‌ایم از نامردی در رفاقت نیست، از «ترس محتسب خورده» است و اینکه عاقبت هر کار عجولانه‌ای ممکن است به پنجاه‌ و‌هفتی دیگر بینجامد. بسیارند مردمانی که به عاقبت کار ایمان دارند، که فرمود:
« جاء الحق و زهق الباطل، ان الباطل کان زهوقا »