روز جهانی کارگر مبارک است؟!

امروز روز جهانی کار و کارگر است. نهادها، سازمانها و شرکتهای دولتی به طور معمول برنامه هایی را تدارک می بینند و "اداره کار و امور اجتماعی" حَسَب معمول هر ساله نامه ای رسمی را به کلیه شرکتها و سازمانها می فرستد و از آنها می خواهد:«گزارش فعالیتهای صورت گرفته آن شرکت/واحد تولیدی در طول هفته کارگر حداکثر تا تاریخ فلان به این اداره ارسال گردد».
کسادی صنعت و اخراج کارگران
همه این شامورتی بازی در حالی صورتی می گیرد که هیچ کدام از ما که به نوعی با صنعت درگیر هستیم این میزان اخراج کارگران را به یاد نداریم و دلیل اصلی آن نیز کسادی صنعت است و متاسفانه هیچ کدام از سران دولت حاضر به پذیرش مشکل هم نیستند، چه رسد به حل آن!
تحریم برای افرادی که در محیطهای اداری و خدماتی کار می کنند مفهومی انتزاعی و در حد شلوغ کاری رسانه های خارج از کشور است، اما اگر در صنعت  کشور مشغول به کار باشید خوب می دانید که شرکت شما یا احتمالاً قطعات یدکی ندارد، یا لیسانس دهنده حاضر به همکاری نیست و یا نهایتاً محصولتان انبارها را کاملاً پر کرده و کسی حاضر به خرید نیست. در اینگونه موارد هم اولین گزینه مدیران برای کاهش هزینه ها اخراج کارگران به ويژه نیروهای پیمانکاری است (که اکثرشان به نان شب محتاجند).
قدرت خرید کارگران
متاسفانه در طول سالهای اخیر دولتی که مدعی بود آمده تا وضع کارگران و اقشار ضعیف را بهبود ببخشد افزایش حقوق سالیانه را به 5 درصد برای پارسال و 7 درصد برای امسال (به علاوه 30 و 20 هزار تومان ثابت) کاهش داد. این در حالی است که تورم به غیر از دوره پس از جنگ هیچ گاه چنین خارج از کنترل نبوده و رقمهای رسمی 27 تا 30 درصدی (رقم واقعی اش را بی گمان همگی لمس می کنید) گویای عمق فاجعه است.
7 درصد 300 هزار تومان (حقوق متوسط یک کارگر پیمانکاری) می شود 21000 تومان و با افزودن 20000 تومان ثابت می شود 341000 تومان. این رقم حتی به نصف خط فقر (رقم رسمی حدود 800000 تومان) هم نمی رسد.
کل افزایش را حدود 14 درصد در نظر بگیرید و با همان تورم 30 درصد مقایسه کنید. درخواهید یافت که سالانه قدرت خرید کارگران افزایش که نمی یابد هیچ، سالانه حدود 15 الی 20 درصد هم از قدرت خرید آنان کاسته می شود.
در نهایت
با توجه به موارد فوق کارگران ایرانی باید به چه چیز دلخوش دارند: امنیت شغلیشان که به مویی بند است، یا حقوق مکفی که مخارج ماهانه خود و خانواده شان را هم تامین نمی کند و یا قدرت خرید در حال کاهشی که اوضاعشان را هر روز بدتر از دیروز می سازد؟