ایرانسل، عامل سلب آسایش

مدتی پیش شخصی به دفعات با یک شمارهٴ ایرانسل مزاحم همسرم شد. به مخابرات مراجعه کردم. گفتند: «چون ایرانسل یک شرکت خصوصی است مخابرات هیچ مسئولیتی دربارهٴ آن ندارد!» راه حل را از یکی آشنایان مخابراتی پرسیدم. گفت: «باید به دادگاه شکایت کنید. دادگاه پس از مدتی حکم می دهد و نیروی انتظامی از نمایندهٴ ایرانسل صاحب شماره را استعلام خواهد کرد و بدون معرفی به شما با او برخورد خواهد شد که معمولاً این برخورد شامل قطع شماره است.»
بدیهی است طرف قید 10000 تومان را خواهد زد و شماره ای تازه و دردسر تازه! چاره ای نبود جز اینکه به روشهای عشایری (!) متوسل شوم. با کمک لهجهٴ غلیظ مزاحم توانستم شهر سکونتش را پیدا کنم. از قرار طرف شماره را از روی گوشی کسی از فامیل برداشته و صِرفِ اسم مونث داشتن، موجب این رفتار وحشیانه بود. خودم و تعداد زیادی از جوانهای فامیل و یک پارتی در مخابرات با شماره های مختلف با این مزاحم تماس گرفتیم و با روشهای مختلف تهدیدش کردیم تا به زور دست از شیطنت برداشت.
موضوع را که با دوستانم مطرح کردم دیدم اکثر آنها حداقل یک بار مزاحمتهای مشابهی را از مشترکین ایرانسل داشته اند. سوالهایي برای من پیش آمده:
1- ملت پرمدعی ایران ظرفیت فرهنگی سیم کارت های ارزان قیمت را ندارد؟
2- دولت به صِرف خصوصی شدن صنایع و شرکتها حق دارد از زیر مسئولیت نظارتی اش شانه خالی کند؟
3- با توجه به دست به دست شدن سیمکارتهای ارزان، بدون مشخص شدن هویت صاحب جدیدِ سیم کارت، شرکت ایرانسل چه راهکارهایی را برای برخورد با مشترکینی که مزاحمت ایجاد می کنند (بدون بوروکراسی طولانی و بی فایده) اندیشیده؟
4- آیا قطع شدن سیم کارت 10000 تومانی تنبیه مناسبی برای کسانی است که آرامش یک خانواده را سلب و ایجاد استرس و بحران در خانواده ها می کنند؟
5- در کشورهای پیشرفته نحوهٴ پیگیری چنین مزاحمتهایی به چه نحو است و نحوهٴ برخورد با آنها چگونه است؟