زنده باد اینترنت

من این دنیای مجازی رو خیلی دوست دارم. درست به همون دلیلی که دیکتاتورها و سیاستمداران فاسد ازش می ترسن. دلیلش هم واضحه: اینجا بی قید و شرط آزادی بیان وجود داره. اینجا کلینتون باشی یا یه سردارِ فاسد، طالبان باشی یا یه مدیر دانشگاهی لجن نمی تونی کثافت کاری کنی و در امان باشی. بر عکس زهرا که دلش برای معاون دانشجویی دانشگاه زنجان می سوزه به هیچ وجه دلم براش نمی سوزه و حتی اگه خودم به جاش باشم حقمه که بدتر از اینها به سرم بیاد. خیلی وقتها دور و برم متوجه روابط عاشقانه یا دوستانه یا جنسی آدمهای جامعه ام شدم و سعی کردم کاری به کار کسی نداشته باشم، اما وقتی می بینم مردها به خودشون حق می دن زنی رو برای برقراری رابطه جنسی تحت فشار بذارن، نمی تونم خفقون بگیرم. حتی وقتی می بینم کسی تو خیابون دخترکی رو متلک بارون کرده و باعث ترس و وحشتش شده ساکت نمی مونم اگر چه گاهی کار به کتک کاری بکشه.
تو همه مملکتها سوء استفاده از موقعیت شغلی برا تحت فشار گذاشتن پایین دستیها و کثافت کاری مدیرای ارشد دیده می شه؛ ولی فرق کشور گل و بلبل ما با یه کشور عاقبت به خیر اینه که اگه سناتور آمریکایی باشی و گند بزنی: اولاً مصونیت الهی نداری و خبرنگارا پدرت رو در میارن، ثانیاً وقتی گند زدی باید جل و پلاست رو جمع کنی و با عذر خواهی از مردم از سمتت کنار بری. ولی تو مملکت ما دهنهای رسانه ها اینقدر قفل و بست داره که خفقون می گیرن و اگه مثلاً غائله 18 تیر رو به وجود آورده باشی مدال می گیری! شک ندارم و ندارید و ندارند که امثال سردار زارع و مددی بعد از یه مدت که آبها از آسیاب بیفته یه جای بهتر یه پست بهتر بهشون میدن و هیچ مشکل خاصی هم براشون پیش نمیاد و تازه چون دیگه آبرویی هم واسه ریختن ندارن پوستشون هم کلفت می شه!
با این حال از دنیای مجازی که نمی ذاره واسه این آدمهای حقیر همه چی به خیر و خوشی تموم بشه سپاسگذارم