مرده آن است که

مرده آن است که نامش به نکویی نبرند

دیشب بابک بیات به برنامه صندلی داغ شبکه دو آمده بود. از خودش گفت، از فرزندانش و از مانی. باز هم ژرف و دقیق به اکسیر جاودانگی اندیشیدم، به هنر. به اینکه این آدمها همیشه خواهند بود. الان که این مطالب را می نویسم به موسیقی ساخت او گوش می کنم و بیات زنده و با عظمت در آن حضور و وجود دارد.

راستی این چند روزه یک آگهی تسلیت برای بیات از داریوش اقبالی در روزنامه ایران به دست آویز برخی رسانه های چپ ها برای کوبیدن دولت راستی بدل شده. متاسفانه بازی و بازیگران سیاست اینقدر آلوده به ریاکاری اند که از هر چیزی می خواهند سوء استفاده کنند . گویی داریوش جزامی ای است که باید از او گریخت. و لابد هیچ کدام از این حضرات ترانه های او را گوش نداده اند و او اینقدر ... که حق آگهی تسلیت دادن ندارد. و طفلک ما که مشتاقانه منتظر مانده ایم تا اینها برایمان حقوق شهروندی به ارمغان بیاورند.